Tími til kominn

Heimurinn stendur í þakkarskuld við Besta flokkinn! Barna okkar bíður nú bjartari framtíð!

Þessi tillaga gengur mun lengra en tillaga sem eitt sinn var til umfjöllunar og miðaði að því að Reykjavík yrði lýst kjarnorkuvopnalaust svæði. Ef ég man rétt hvatti þáverandi borgarstjóri menn til að færast ekki of mikið í fang - réttast væri að byrja kannski á Breiðholtinu og sjá svo til!

Reykjavík styður kjarnorkuvopnalausan heim

Loksins raunhæf aðgerð!

Það er fagnaðarefni að þetta frumvarp skuli nú vera á leið til þingsins. Það er gríðarlega mikilvægt, bæði fyrir efnahagslífið og eins fyrir einstaklingana sjálfa að þeir sem eru gjaldþrota í raun geti orðið það formlega líka án þess að vera hundeltir af rukkurum alla ævi. Það er svo sannarlega tilefni til að hrósa ríkisstjórninni fyrir þetta framtak.

Skuldir fyrnist á tveimur árum

Siðferði, siðfræði og trú

Fyrir skemmstu lögðu þingmenn Hreyfingarinnar fram tillögu um að taka skyldi upp siðfræðikennslu í skólum. Virðast þingmennirnir telja að með siðfræðikennslunni muni siðferði í landinu batna.

Nú er það svo að siðfræði og siðferði eru gerólíkir hlutir. Maður getur vitað allt um siðfræði en verið með öllu siðlaus. Annar kynni svo að vera fyrirmynd um rétta breytni án þess að vita einu sinni að siðfræði er til. Og sé mið tekið af hinni, oft illvígu háskólapólitík, bendir reynslan síst til að siðleg breytni sé siðfræðikennurum efst í huga, raunar gjarna þvert á móti.

Eitt er það þó sem læra má af því að kynna sér sögu og kenningar siðfræðinnar. Það er að engum heimspekingi hefur tekist að sýna nauðsyn siðlegrar breytni án skírskotunar til æðri máttarvalda. Þó hafa margir reynt. Þessi niðurstaða kristallast kannski best í þeim orðum Friedrichs Nietsche að án guðs sé allt leyfilegt.

Nú vill hin nýja valdastétt í Reykjavík úthýsa trúarhreyfingum úr grunnskólum, banna helgileiki tengda jólum og leggja af litlu jólin eða breyta í eins konar gervihátíð án tengsla við þá kristnu arfleifð sem er grundvöllur þeirra. Einnig á að banna skólabörnum að teikna trúartengdar myndir í skólanum. Hugmyndaleg forsenda þessarar athafnasemi er mannréttindi. En þá gleymist að hugmyndin um mannréttindi verður ekki slitin frá þeirri kristnu rót hennar að hver einstaklingur sé óendanlega mikilvægur gagnvart guði. Það er eina röksemdin fyrir því að mannréttindi beri að virða.

Ennfremur má benda á að virðing hinnar nýju valdastéttar fyrir mannréttindum er ekki meiri en svo að hún hyggst ekki aðeins banna Gídeonfélaginu að gefa börnum biblíur, hvaða skaða sem það á nú að geta valdið, heldur ætlar hún líka að banna börnunum að teikna trúarlegar myndir. Vandséð er hvernig slíkt kemur heim og saman við almenn mannréttindi, en þar er tjáningarfrelsi grundvallarþáttur.

Lítill vafi er á að hnignun almenns siðferðis á stóran þátt í því efnahagslega og pólitíska hruni sem hér hefur orðið. Er þá ekki réttara að reyna að byggja upp grundvöll góðs siðferðis fremur en að brjóta hann niður?

Tillögur valda óánægju

Valdaránstilraun?

Vafalaust er tilgangurinn með þessu aðallega að komast í fjölmiðla.

Ef svona brölt væri hins vegar tekið alvarlega yrði eiginlega að líta á það sem valdaránstilraun, enda snýst hugmyndin um að fá forsetann til að reka lýðræðislega kjörin stjórnvöld frá völdum.

Hreyfingin vill að mynduð verði neyðarstjórn

Flækjum ekki málið

Það er vissulega alveg rétt að flatar niðurfærslur eru kostnaðarsamar fyrir skattgreiðendur og lífeyrissjóði. Með þeim má segja að við séum að seilast í sparibauka barnanna okkar og hvolfa úr þeim til að bjarga okkur frá eigin klúðri.

Þetta er hins vegar á endanum pólitísk ákvörðun um millifærslu milli hópa. Kostnaðarrökin halda því í rauninni ekki heldur snýst málið í raun um hvort millifærslan er réttlát eða ekki. Sjálfur efast ég mjög um það en hlusta vitanlega á sjónarmið þeirra sem ekki eru mér sammála.

Þeir verst settu skulda miklu meira en þeir geta nokkurn tíma greitt. Niðurfærsla kemur þeim því aldrei að neinu gagni. Eina aðgerðin sem gagnast þeim er sértæk niðurfærsla skuldanna. Úrræðin sem nú er boðið upp á eru allt of flókin fyrir flesta, þjónustulund stofnunarinnar sem sér um þau er að sögn mjög takmörkuð og jafnvel þótt úrræðanna sé neytt getur það leitt hörmungar yfir ábyrgðarmenn skulda. Málið var greinilega allt vanhugsað frá byrjun.

Skásta leiðin fyrir þá verst settu er að gjaldþrot einstaklings geti gengið fyrir sig eins og gjaldþrot fyrirtækis: Eignir eru hirtar, búinu skipt og málinu þar með lokið. Þá er hægt að leggja stofnun Umboðsmanns skuldara niður og ráða í staðinn fleiri héraðsdómara til að klára þrotamálin.

Flatur niðurskurður hjálpar ekki þeim verst stöddu

Uppgjöf er ekki valkostur

Guðbjartur er ekki fyrsti heilbrigðisráðherrann sem reynir að koma á hagræðingu í þessu kerfi. Eftirminnilegast er kannski þegar Sighvatur Björgvinsson hrökklaðist úr stól heilbrigðisráðherra undir linnulausum árásum vegna tilvísanakerfisins sem hann hugðist koma á í því skyni að draga úr kostnaði við sérfræðiþjónustu.

Munurinn þá og nú er að nú er ríkið óvart á hausnum og það VERÐUR að hagræða. Guðbjartur hefur því ekki þann valkost að gefast upp.

En mikið væri nú gaman ef stjórnarandstaðan sýndi þá ábyrgð að hætta að hamast á móti breytingunum.

Er til í að milda áhrifin

Raunhæfar lausnir, takk!

Það vita allir sem vilja vita það að almennar skuldaniðurfærslur eru mjög kostnaðarsamar og gagnast ekki þeim sem mest þurfa á lausnum að halda.

Þegar fólk situr uppi með 50 milljóna skuld á 25 milljóna íbúð er auðvitað morgunljóst að það mun aldrei eignast neitt í þessari íbúð, alveg sama þótt skuldin sé lækkuð niður í 40 eða 45 milljónir.

Með niðurfærslu, lengingu lána, frestun eða öðru slíku er aðeins verið að lengja í hengingarólinni en ekki að leysa vandann. Eina raunhæfa lausnin er að gera fólki kleift að fara í þrot, skila húsnæðinu og bílnum til bankans og byrja að nýju með hreint borð. Til þess þarf að breyta gjaldþrotalögum þannig að við gjaldþrot afskrifist skuldir endanlega í stað þess að lánardrottnar geti elt þrotamanninn út yfir gröf og dauða.

Skuldavandi heimilanna ræddur

Niðurskurður er sársaukafullur, en nauðsynlegur

Þegar ríkissjóður er kominn á hausinn er ekki um annað að ræða en skera niður. Peningarnir eru ekki til. Meginatriðið þegar kemur að niðurskurði er að þjónusta skerðist sem minnst. Með því er átt við að ef fólk þarf á spítala komist það á spítala. Það er grunnkrafan. Hverjum spítala fylgir viss yfirbygging og hlutfallslegur kostnaður við hana minnkar með aukinni stærð upp að vissu marki. Það kallar á sameiningu stofnana í færri og stærri. Á móti kemur að landfræðilegar aðstæður geta gert nauðsynlegt að veita ákveðna þjónustu í heimabyggð. Ef þetta tvennt er haft til hliðsjónar er hægt að hagræða skynsamlega..

Það er vitanlega sársaukafullt þegar leggja þarf niður stofnanir og segja upp fólki. En það má ekki gleymast að almannaþjónustan er til vegna þeirra sem nota hana, ekki vegna þeirra sem vinna við hana.

„Fólk fór að gráta“

Lífvörður verndar ekki líf ríkisstjórnarinnar

Er það ekki óyggjandi merki um að lífi ríkisstjórnarinnar sé að ljúka þegar lífvörður er tekinn að elta forsætisráðherrann? Þannig var það síðast.

Lífvörður fylgir forsætisráðherra eftir

Er tollurinn hæli fyrir andlega óheppna?

Þetta er svo sannarlega ekki fyrsta dæmið um furðuleg vinnubrögð tollstarfsmanna. Fyrir fáeinum árum pantaði ég skylmingabúnað frá Þýskalandi, þ.á.m. sverð. Skylmingasverð eru þannir úr garði gerð að á endanum er hnúður, en enginn oddur. Þegar ég hugðist sækja sendinguna var mér tjáð að til þess þyrfti vopnaleyfi. Lögreglumaðurinn sem ég ræddi við vegna þess fór bara að hlæja og sagði orðrétt: "Fótbolti er nú bara miklu hættulegra vopn en svona sverð". Hann aumkaði sig þó yfir mig og bjó til vopnaleyfi, stimplað í bak og fyrir. Í þetta umstang allt fór hálfur dagur.

Héraðsdómur segir regnhlífar löglegar