Hver skyldi vera rót vandans?

Framlög til Landspítalans aukast ár frá ári.

Fjármögnunin grundvallast á útreikningi meðalkostnaðar við meðhöndlun.

Verið er að byggja gríðarleg mannvirki fyrir stofnunina (á röngum stað reyndar).

Sjúklingar eru oft rangt greindir.

Afleiðingar rangra greininga eru ekki skráðar (fyrr en fréttir eru fluttar af afleiðingunum), hvort sem það er vísvitandi gert eða ekki.

Læknamistök eru mjög tíð, og oftast þögguð niður.

Áætlanagerð stofnunarinnar er í molum.

Kvartað er yfir undirmönnun.

Stéttarfélög starfsmanna virðast samt telja að fækkun vinnustunda komi ekki niður á afköstum.

Bráðadeild er yfirfull og gengur illa að koma sjúklingum þaðan á aðrar deildir, mikið til vegna þess að þær eru fullar af fólki sem ætti að vera á hjúkrunarheimilum.

Ávallt þegar vandinn er ræddur vilja stjórnendur stofnunarinnar rekja hann til fjárskorts, ekki innri flöskuhálsa eða skorts á góðu skipulagi og stjórnun.

-------------

Þetta eru nokkrar birtingarmyndir vandans. Að baki liggja væntanlega fáar, veigamiklar orsakir, sem ekki eru endilega sýnilegar á yfirborðinu.

Hér er um kerfislægt vandamál að ræða, og það verður ekki leyst nema með því að fá óháðan, til þess bæran aðila, til að greina vandamálið og finna rætur þess.

Hugur forstjóra LSH hjá aðstandendum

Hvers vegna er ekki hægt að leysa þessi mál skynsamlega?

Það er vitanlega ótækt að fólk sem hefur nánast ekkert á milli handanna verði sífellt fyrir skerðingum áskotnist því einhverjir smávegis fjármunir aukalega.

Á sama tíma er vitanlega ástæðulaust að ríkið dæli skattfé til þeirra sem nóg hafa og þurfa ekki á bótum að halda.

En hvernig í ósköpunum stendur á því gagnrýni á þetta fyrirkomulag byggi ávallt á kröfu um afnám allra tekjutenginga?

Af hverju er ekki hægt að koma þessu þannig fyrir að afnema þessar skerðingar upp að einhverju tilteknu tekjumarki, en skerðingin fari svo stighækkandi eftir það með auknum tekjum?

Bætur eru nefnilega bætur og þær eru ætlaðar þeim sem þurfa á þeim að halda, ekki hinum sem nóg hafa milli handanna.

Betra að fá ekki jólabónusinn

Teningnum kastað

Demókratar hafa nú kastað teningnum. Bréf Trumps og viðbrögðin við því sýna glöggt hvaða áhætta tekin er með þessu teningakasti, og hversu líklegt er að vopnið sé búmerang sem hittir árásarmennina sjálfa fyrir.

Hvað sem mönnum kann að finnast um Trump, er öllu bærilega skynsömu fólki, sem ekki hefur brenglaða dómgreind af hatri, ljóst, að ákærurnar standa á afar veikum grunni: Auðvelt er að skýra þær athafnir sem ákært er fyrir sem eðlilegar og sjálfsagðar. Þetta sést glöggt þegar bréf forsetans er lesið.

Að vissu leyti minnir þessi vegferð á Landsréttarmálið gegn Geir Haarde, sem allir sem þátt áttu skammast sín nú fyrir niður í tær. Munurinn er að athafnir Geirs fyrir hrun miðuðu ekki að því að afhjúpa spillingu og kúgunartilburði stjórnmálamanns, líkt og samskipti Trumps við forseta Úkraínu.

Söguleg atkvæðagreiðsla á morgun

Efni í nýjan Hafnarfjarðarbrandara

"Hvers vegna eru hestar bannaðir í Hafnarfirði?"

(og botnið nú)

Hestvagninn frjáls ferða sinna

Góð spurning

Raflínur slitna gjarna þegar vetrarveður ríða yfir.

En Landsnet virðst samt sem áður ávallt berjast af krafti gegn notkun jarðstrengja.

Samt er eiginlega augljóst að þar gæti lausn vandans legið.

„Höfum við ekkert lært?“

"Þið eigið að segja mér satt"

(Grein mín í Morgunblaðinu í dag)

Margir kannast við vísurnar um spurula drenginn Ara eftir Stefán Jónsson. Ari spyr þá fullorðnu um allt milli himins og jarðar og þegar honum er svarað því til að hann viti það þegar hann verður stór hallar Ari undir flatt og svarar: „Þið eigið að segja mér satt“. Ari vissi nefnilega sínu viti.

Umfjöllun um fall Berlínarmúrsins í útvarpsþættinum Krakkafréttum á RÚV hefur hlotið nokkra gagnrýni. Þar var greint frá málinu með þessum orðum m.a.: „Höfuðborg­inni í Berlín var líka skipt í tvennt og árið 1961 var reist­ur múr til að aðgreina borg­ar­hlut­ana. Það var líka gert til að koma í veg fyr­ir að fólk flytt­ist á milli, aðallega frá austri til vest­urs.“

Nú vita allir sem vilja vita það að það er ósatt að fleiri ástæður hafi verið fyrir byggingu Berlínarmúrsins en sú að hindra að íbúar Austur-Þýskalands gætu flúið vestur yfir. Og það er einnig ósatt að fólksflóttinn hafi „aðallega“ verið frá austri til vesturs. Hann var einvörðungu frá austri til vesturs.

Maður veltir því fyrir sér hvernig umsjónarmaðurinn hefði orðað frétt um útrýmingarbúðir nasista. Kannski eitthvað á þá leið að „... margt fólk hafi flust í búðir sem girtar voru af til að koma í veg fyrir að fólk færi inn og út úr þeim, aðallega út úr þeim. Því miður hafi margir sem fluttust í búðirnar látist þar.“

Miðvikudaginn 4. desember brást umsjónarmaður þáttarins við gagnrýninni með grein í Morgunblaðinu. Var á henni að skilja að erfitt væri að gera grein fyrir staðreyndum um fall Berlínarmúrsins í 130-150 orðum. Kallaði hún eftir tillögum um orðalag. Tiltók hún sérstaklega að orðalagið þyrfti að vera „pólitískt hlutlaust“. Hún kallaði hins vegar ekki sérstaklega eftir því að orðalagið væri sannleikanum samkvæmt. Hér er samt tillaga þar sem leitast er við að uppfylla það skilyrði líka. Textinn er tekinn beint upp úr grein á Vísindavefnum frá 2009, eftir Hjálmar Sveinsson dagskrárgerðarmann á RÚV:

„Í lok heimsstyrjaldarinnar síðari var Berlín, höfuðborg hins sigraða Þýskalands, skipt á milli sigurvegaranna; Austur-Berlín varð yfirráðasvæði Sovétmanna en vesturhlutinn var undir yfirráðum Breta, Frakka og Bandaríkjamanna.

...

Meginástæðan fyrir byggingu Berlínarmúrsins var stöðugur straumur fólks frá Austur-Þýskalandi til Vestur-Þýskalands. Þegar hafist var handa við að reisa múrinn 13. ágúst 1961 höfðu 2,5 milljónir manna yfirgefið Austur-Þýskaland frá því það var stofnað árið 1949. Fólksflóttinn náði hámarki 1961, fyrstu tvær vikurnar í ágúst það ár fóru 159.730 manns til Vestur-Berlínar.

...

Talið er að 136 manns hafi verið drepnir eða látið lífið við flóttatilraunir. Um það bil 200 særðust. Hundruð ef ekki þúsundir voru dæmd í fangelsi fyrir ætlaðan flótta.

...

Þann 9. nóvember 1989, eftir nokkurra vikna kröftug mótmæli gegn ráðandi öflum, var Austur-Þjóðverjum veitt leyfi til þess að fara í heimsókn yfir landamærin til Vestur-Þýskalands. Landamærastöðvar í Berlín opnuðust og íbúar gátu óhindrað farið á milli borgarhlutanna – múrinn var fallinn.“

 

Þetta er sannleikur málsins í aðeins 124 orðum. Umsjónarmaður gaf ádrátt um það í grein sinni, að vel heppnuð tillaga um orðalag kynni að verða lesin upp í þættinum. Ég legg því til að texti Hjálmars verði lesinn upp í Krakkafréttum við fyrsta tækifæri, því eins og Ari litli segir í kvæðinu, þá á að segja börnum satt.

 

Þrettán þúsund á mann?

Kostnaðurinn 295.000 á fund. Borgarfulltrúar 23 talsins.

Á maður í alvöru að trúa því að matarbakkar frá Múlakaffi kosti tæplega þrettán þúsund krónur á mann?

Eta og drekka fyrir 360 þúsund á fundi

Hversu mörg þurfa nöfnin að vera?

Hvað er nauðsynlegt að hafa mikið af nöfnum? Er ekki bara allt of mikið af nöfnum í notkun í dag? Þarf endilega nokkuð meira en svona 50-60 nöfn sem fólki er heimilt að nota? Er það ekki meginhlutverk ríkisvaldsins að skipta sér af því hvað fólk heitir, hvar öskunni af dauðum ættingjum er dreift og hvar fólk kaupir brjóstbirtuna? Jú, vitanlega er það meginhlutverk ríkisvaldsins. 

Réttast væri að gera forstjóra mannanafnanefndar að einræðisherra með ótakmörkuð völd!!

Engar „stórkostlegar breytingar í frjálsræðisátt“

Hvernig væri að læra útlensku?

Þá gæti blaðamaðurinn kannski gert einhverja grein fyrir því í fréttinni um hvað málið snýst.

Norsk kona fangelsuð í Japan

Athygliverðar niðurstöður

Þetta hljóta að teljast mjög athygliverðar niðurstöður. Nú hefur Economist hingað til einmitt lagt áherslu á mikilvægi jöfnuðar í hagsæld þjóða, svo ekki getur tímaritið talist nein hægri hugveita. Það verður áhugavert að fylgjast með umræðunni í kjölfarið, enda ganga þessar niðurstöður gegn mörgu sem haldið hefur verið fram um þessi mál á undanförnum árum, þar sem Piketty fer til dæmis framarlega í flokki. Hann og fleiri munu eflaust bregðast hart við, meðan aðrir munu hamra á þessu brauðmolakenningunni til stuðnings.

Ójöfnuður minni en áður var talið