Maður örvæntir ...

... um framtíð tungumálsins þegar maður les svona samsetning:

 

"... bend­ir til ör­vænt­ingu..." (Læra að beygja nafnorð)

"Gj­elsvik seg­ist hafa kynnt fyr­ir Íslend­ing­um þau álita­mál úr umræðunni í Nor­egi um inn­leiðingu orkupakk­ans." (Hvaða þau álitamál? Læra að skrifa heilar málsgreinar.)

"Þess­ari kraft­miklu and­stöðu meðal norsku þjóðar­inn­ar, í norsku verka­lýðshreyf­ing­unni og inn­an fleiri stjórn­mála­flokka hafa þeir reynt að hylja.“ (Reyna að læra að beygja fornöfn - maður hylur eitthvað, maður hylur ekki einhverju.)

"en það er und­ir Íslandi sjálfu að ákveða hvað skal gera" (Það sem maður ákveður er ekki undir manni, en það getur verið undir manni komið.)

"gefa eft­ir fyr­ir þrýst­ingi norskra stjórn­mála­manna eða Evr­ópu­sam­band­inu" (Yfirleitt er nú talað um að láta undan þrýstingi frá einhverjum, ekki að gefa eftir fyrir þrýstingi einhverjum!!!)

 

Eflaust í takt við tímann að gefa líka þeim tækifæri í blaðamennsku sem ekki næðu samræmdu prófunum í íslensku, en maður þakkar samt fyrir að textinn er ekki lengri.

 

 

„Bendir til örvæntingar ráðherrans“

Athugasemdir

[Helga D Sverrisdóttir (IP-tala skráð) 15.8.2019 kl. 21:41]

Margir fréttamenn eru illa skrifandi. Hélt að kröfur forsvarsmanna blaðanna væru meiri m.t.t. kunnáttu í móðurmálinu. Eitt dæmi sem fer í taugarnar á mér er fallbeyging á Slysavarnafélaginu Landsbjörg, algengt að fréttamenn skrifi og segi Landsbjörgu. Mega taka sig á.