Neyðarúrræði, en hvað svo?

Þegar heilsu almennings er ógnað vegna verkfallsaðgerða er auðvitað nauðsynlegt að grípa til aðgerða.

En lagasetning og gerðardómur leysa ekki vandann til frambúðar. Sé það rétt að hjúkrunarfræðingum bjóðist tvöföld laun eða hærri í nágrannalöndum okkar er auðvitað nokkuð ljóst að þeir munu fara þangað. Í kvöldfréttum RÚV var rætt við konum sem kvaðst fá mánaðarlaunin hér með því að vinna sex næturvaktir í Noregi. Ef svo er hlýtur straumurinn að liggja þangað. Það er einboðið.

Hvað er þá til ráða? Verður að margfalda laun hjúkrunarfræðinga, hækka þau langt umfram aðrar stéttir? Eða höfum við einfaldlega ekki efni á að reka hér heilbrigðiskerfi? Það hlýtur í það minnsta að vera ljóst að ef við ætlum að gera það áfram þarf að finna rót vandans og vinna á henni. Vonandi verður tíminn fram til 1. júlí notaður til þess.

 

 

Nauðsynlegt inngrip

Og hvað með það?

Þórunn Sveinbjarnardóttir á ekki að þurfa að biðjast afsökunar á að hafa greitt atkvæði með lögum á verkfall þegar hún sat á þingi fyrir ríkisstjórnarflokk. Þá var hún þingmaður og bar að gæta heildarhagsmuna. Nú er hún formaður BHM og ber að gæta hagsmuna síns félags.

Mikið væri nú ánægjulegt að vera laus við svona "fréttamennsku".

Studdi lagasetningu fyrir 5 árum

Hani á haug

Maður veltir nú fyrir sér hvort það sé nokkuð sniðugt að láta svona æstan kall stjórna kvennastétt eins og hjúkrunarkonur eru nú óneitanlega. Svona karlar verða kannski eins og hanar í hænsnabúi og þurfa stöðugt að vera að sýna sig fyrir hænunum. Ætli það sé kannski ástæðan fyrir að illa gengur að semja að haninn er mest í því að standa á haugnum á annarri löppinni og gala til að ganga í augun á hænununum, fæla burt aðra hana og óneitanlega, en þó ekki af ráðnum hug, að pirra þá sem hlýða þurfa á sönginn?

(Svo má nú alveg spyrja sig hversu langt við erum í rauninni komin í jafnréttismálum í ljósi þess að það virðist ótrúlega oft þannig að um leið og einn kall er kominn inn í kvennastétt verði hann nánast sjálfkrafa formaður í félaginu. Þetta er ekki eina dæmið.)

„Vona að mitt fólk standi í lappirnar“