Ef maður er óánægður með launin sín...

... er eðlilegast að segja upp störfum og fá sér aðra vinnu.

Ekki að koma í veg fyrir það með ofbeldi að starfið sem maður gegnir sé unnið.

Hvað þá þegar maður er að valda saklausu fólki heilsutjóni með ofbeldisaðgerðunum, jafnvel valda dauða þess.

Alvarlegri áhrif en læknaverkfallið

Athugasemdir

[Jósef Smári Ásmundsson, 9.5.2015 kl. 08:17]

Það hlýtur að vera kominn tími á að finna aðrar leiðir en samningaleiðina með verkfallsaðgerðum. En það verður að sjálfsögðu að vera sanngjörn leið fyrir báða aðila. Það sem þú ert að ýja að hugnast mér ekki vegna þess að í það fyrsta að hún gengur ekki upp. Geislafræðingar geta að sjálfsögðu sagt upp og fengið sér aðra vinnu, sem væntantanlega yrði þá í útlandinu. Og hvar er þá fólkið sem ætlað er að ráða í staðinn. Eftir stendur að fjármunir sem ríkið hefur kostað til menntun geislafræðinga eru glataðir.

[Erlingur Alfreð Jónsson, 9.5.2015 kl. 09:38]

Mikið er þetta einfeldningslegt viðhorf.

[Þorsteinn Siglaugsson, 9.5.2015 kl. 10:26]

Erlingur: Þetta er einfeldningsleg yfirlýsing. Menn verða að færa fram rök fyrir máli sínu, ekki bara eitthvert þvaður.

Jósef: Þú þarft að hugsa aðeins lengra en þetta. Ef laun ráðast af frjálsum samningum vinnveitanda og starfsmanns kemur aldrei til þeirrar stöðu sem nú er uppi. Það sem myndi gerast ef geislafræðingar teldu laun sín of lág væri að fyrst segði einn upp, svo annar. Ef launin löguðust ekki við það héldu uppsagnir áfram koll af kolli. En áður en til þess kæmi yrðu auðvitað boðin betri laun. Þannig virkar þetta yfirleitt gagnvart sérhæfðum starfsmönnum á almennum markað - launin eru samningsatriði á frjálsum markaði. Verkfallafyrirkomulagið er einfaldlega barn síns tíma. Það sprettur upp úr umhverfi þar sem eftirspurn eftir vinnu var langt umfram framboðið og vinnuveitendur höfðu því öll völd í sínum höndum. Þetta var tímabundið ástand þegar iðnvæðing var að eiga sér stað en fjarri lagi að staðan sé þannig nú.

[Jósef Smári Ásmundsson, 9.5.2015 kl. 12:12]

Jú Þorsteinn. Þetta kom nú reyndar í ljós í læknadeilunni. Ástæðan fyrir því að samið var um hækkun launa var einfaldlega sú staða að læknarnir voru allir að streyma út. Þú talar um frjálsa samninga vinnuveitanda og starfsmanns. Jú ég er sammála því að svoleiðis kerfi mætti koma á. Reyndar er þetta við lýði á almenna markaðnum t.d. hjá iðnaðarmönnum þar sem yfirborganir eru. Þar er enginn á þeim töxtum sem samiðn hefur samið um. En þetta hefur ekki tíðkast hjá ríkinu. Og það er nokkuð sama þótt launin séu yfirborguð, það þarf alltaf að semja um grunntaxtana og leiðréttingu á þeim sem stýra síðan yfirborgununum. Réttast væri að sjálfsögðu að semja í eitt skipti fyrir öll og koma á sjálfvirkni leiðréttinga á einhverju tímabili. En fyrst þarf að yfirfara alla launataxta í landinu og rétta af mismuninn milli þeirra.

[Þorsteinn Siglaugsson, 9.5.2015 kl. 12:40]

Ég veit að þetta er svona hjá ríkinu. En það þarf ekki að vera þannig. Ríkisstofnanir geta vel samið beint við einstaka starfsmenn rétt eins og einkafyrirtæki. Það þarf bara að breyta fyrirkomulaginu.

[Erlingur Alfreð Jónsson, 10.5.2015 kl. 13:09]

Verkfallsréttur er mannréttindi, en ekki síður neyðarréttur. Það vill enginn fara í verkfall, alla vega mjög fáir. Að sama skapi vill enginn vera í verkfalli, alla vega mjög fáir.

Það er einfeldningslegt að segja að fólk geti fundið aðra vinnu ef það er óánægt með launin sín. Sumir eiga ekki slíkt val einfaldlega vegna staðbundinna aðstæðna, s.s. takmarkaðra tækifæra, einsleits atvinnulífs á heimaslóðum, illseljanlegra eigna, o.s.frv. Aðrir eru fullkomlega sáttir við sitt starf sem þeir hafa eytt tíma og fjármunum í að mennta sig til, og vilja halda því áfram, en vilja fá sanngjarna umbun fyrir stritið.

Þið Sjálfstæðismenn eruð nú í meiri mæli en áður farnir að nota saklaust fólk sem röksemdir gegn vinnustöðvunum í stað þess að hvetja til þess að aðilar semji. Þetta er nýtt og hefur ekki verið notað í svona miklum mæli eins og nú.

[Þorsteinn Siglaugsson, 10.5.2015 kl. 15:35]

Verkfallsréttur er auðvitað engin mannréttindi. Verkfall felur í sér að starfsmenn hætti störfum og hindri að aðrir geti gengið í þau. Slíkt eru engin mannréttindi heldur ofbeldi og samkeppnishömlur.

Vitanlega getur fólk stundum átt í erfiðleikum með að finna aðra vinnu sé það óánægt með þá sem það hefur. En það veitir því auðvitað engan rétt til að beita ofbeldi. Sumir fá enga vinnu. Eiga þeir þá að beita ofbeldi líka til að þvinga einhvern til að ráða sig í vinnu? Sanngjörn umbun er sú umbun sem samningar milli starfsmanns og vinnuveitenda skila - verð á vinnu ræðst á markaði rétt eins og verð á öðrum gæðum.

[Erlingur Alfreð Jónsson, 10.5.2015 kl. 17:52]

Verkfallsréttur er verndaður í lögum um stéttarfélög og vinnudeilur, rétt eins og verkbann. Þú hlýtur þar með að vera jafnmikið á móti verkbanni eins og verkfalli?

[Þorsteinn Siglaugsson, 10.5.2015 kl. 19:57]

Já, það er vitanlega rétt ályktun hjá þér að sé maður á móti ofbeldisaðgerðum starfsmanna hljóti maður einnig að vera andvígur ofbeldisaðgerðum vinnuveitenda.

[Þorsteinn Siglaugsson, 10.5.2015 kl. 19:58]

Og enn annað: Þótt verkfalls- og verkbannsréttur sé löglegur, er ekki þar með sagt að hann sé siðlegur eða sé yfirleitt nein mannréttindi.