Spillingarmálin eru víða

Ég efast ekki um það eitt andartak að flestöll fyrirtæki sem eiga viðskipti að einhverju ráði við stjórnvöld í spilltum einræðisríkjum greiði mútur. Þau eru bara misflink að fela það.

Ég held líka að Íslendingar geti tæpast sett sig á háan hest þegar kemur að slíku. Hér felst spillingin í atkvæðakaupum stjórnmálamanna fyrir almannafé. Hvað eru Vaðlaheiðargöng og Kárahnjúkavirkjun annað en stórvaxin spillingarmál af slíkum toga.

Mér finnst ekki að ég eigi að þurfa að hafa af því sérstakar áhyggjur hverjir eiga banka og hverjir ekki. Stjórnmálamenn eiga ekki að þurfa að hafa af því áhyggjur heldur. Bankarekstur á einfaldlega að lúta sömu lögmálum og annar rekstur. Sá sem leggur fé sitt í banka á að gera það á eigin ábyrgð. Það á ekki að vera hægt að ganga í fjármuni skattgreiðenda ef illa fer í bankarekstrinum, en sú slæma venja er meginástæða þess að eigendur og starfsmenn banka græða þegar vel gengur, en þegar illa gengur lendir tapið á skattgreiðendum.

Nýir eigendur í spillingarmálum

Verð og arður hanga saman

Það er undarleg hagfræði að halda að þegar maður selur eitthvað sé það eina sem breytist það, að arðurinn af því hætti að renna til manns.

Auðvitað er það svo að söluverð á fyrirtæki eða annarri eign ræðst af því hver arðurinn af eigninni er. Kaupandinn fær vissulega í sínar hendur framtíðararðinn. En, surprise, surprise (fyrir menn eins og Frosta) ... seljandinn fær kaupverðið greitt frá kaupandanum!

Þessu þurfa sumir að fara að reyna að átta sig á.

Vaxtagreiðslur heimilanna úr landi